Ms Rafaella Miltiadous, Road Safety Ambassador, speaks at the 9th Environment for Europe Ministerial Conference, representing the Youth of Cyprus
Καλή σας μέρα και καλωσορίσατε στην Κύπρο μας!
Είμαι μια νέα γυναίκα της Κύπρου, μια νέα γυναίκα της Ευρώπης, μια νέα γυναίκα του Κόσμου. Είμαι η Ραφαέλα Μιλτιάδους και ένα τροχαίο, πριν τρία χρόνια, άλλαξε τα δεδομένα της ζωής μου και με έκανε χρήστη αμαξιδίου λόγω ολικής παραπληγίας στα κάτω άκρα.
Κι έτσι η ζωή με έμαθε πώς μέσα σε μια στιγμή όλα μπορούν να ανατραπούν και όσα θεωρούμε δεδομένα να γίνουν ζητούμενα. Αυτό λοιπόν με έκανε να παρατηρώ αυτά που συμβαίνουν γύρω μου από μια διαφορετική οπτική γωνία – με μεγαλύτερη ευαισθησία αν θέλετε – και να δίνω σημασία σε αυτά που είναι αληθινά σημαντικά. Ο πλανήτης μας είναι ένα από αυτά. Ο πλανήτης μας, αυτός
που παραλάβαμε από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, δεν είναι δεδομένος.
Ναι κυρίες και κύριοι, αυτό που μέχρι σήμερα είχαμε ως δεδομένο πρέπει να το προστατεύσουμε αλλιώς θα το χάσουμε ανεπιστρεπτί. Η ακόρεστη και ασύνετη κατανάλωση φυσικών πόρων και η συνεχής επιβάρυνση του περιβάλλοντος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταρράκωση του πλανήτη. Δεν είμαι ειδική σε περιβαλλοντικά θέματα, αλλά είμαι πολίτης και ναι βιώνω την κλιματική αλλαγή όπως όλοι μας. – Ξέρετε? Πρόσφατα προσπαθούσα να περιγράψω στη βαφτιστικιά μου, τις τέσσερις εποχές μέσα από τις εικόνες ενός παραμυθιού. Τότε
συνειδητοποίησα ότι έχουν μείνει μόνο στις σελίδες των παραμυθιών. Και αυτοί ζήσαν καλά, εμείς δεν ξέρω αν θα ζήσουμε καλύτερα!
Οι αλλαγές λοιπόν είναι πλέον εμφανείς στην καθημερινότητά μας, χωρίς να χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα υποψιασμένος. Όλοι πλέον μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τον προφανή κίνδυνο. Αυτό που απομένει είναι να αναλάβει ο καθένας μας την ευθύνη που του αναλογεί. Αν ο καθένας από εμάς ενστερνιζόνταν αυτό που είπε ο μεγάλος Έλληνας συγγραφέας Καζαντζάκης: “Εγώ, εγώ μοναχός έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.” – τότε θα καταφέρναμε να μετατρέψουμε το «εγώ» σε «εμείς» και μόνο τότε θα πετυχαίναμε το αδύνατο.
Ας γίνουμε λοιπόν εμείς η λύση στο πρόβλημα. Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για τη σωτηρία του σπιτιού μας, του πλανήτη μας – αρκεί μόνο να συνειδητοποιήσει ο καθένας από εμάς ότι τώρα είναι η τελευταία ευκαιρία.
Ναι ναι ξέρω, είμαστε άνθρωποι ξεχνάμε, αναβάλλουμε και αγνοούμε τις συνέπειες που θα βρούμε μπροστά μας σε βάθος χρόνου… και εδώ είστε εσείς! Τώρα είναι η δική σας ώρα να μας δείξετε το δρόμο. Να εμπνεύσετε και να εμφυσήσετε το αίσθημα χρέους στον καθένα από εμάς. Στόχος μας και στόχος σας πρέπει να είναι η ζωή. Στόχος πρέπει να είναι η υγεία. Στόχος πρέπει να είναι η χαρά. Γιατί πόσο μάταια είναι όλα όταν δεν υπάρχουν τα βασικά;
Επιβάλλεται να κινηθούμε πιο αποφασιστικά και με περισσότερη γενναιότητα. Όλοι μας! Και ναι, αντιλαμβάνομαι ότι θα υπάρξει κόστος. Και φυσικά, θα βρείτε μεγάλη αντίσταση γιατί το συμφέρον είναι καιροσκοπικό και αρκετοί θα πληγούν. Όμως το κόστος θα το μοιραστούμε όλοι, τηρουμένων των αναλογιών γιατί έτσι πρέπει κι αυτό είναι το σωστό. Η ευθύνη που πέφτει στις πλάτες σας είναι αφενός να ορίσετε τους κανόνες, τις διαδικασίες και το πλαίσιο ούτως ώστε το κόστος αυτό
να μοιραστεί σοφά και βιώσιμα και αφετέρου να παρακολουθήσετε την υλοποίηση τους από το κάθε κράτος και να εξασφαλίσετε ότι το αποτέλεσμα που θα παραχθεί θα είναι ικανό να αναστρέψει την πορεία.
Ξέρω κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο. Είναι μια χρονοβόρα και επίπονη διαδικασία, κάτι που απαιτεί από όλους μας πείσμα και αφοσίωση. Δεν έχουμε όμως πλέον άλλη επιλογή. Τα χρονικά περιθώρια έχουν στενέψει επικίνδυνα και η άμεση αντίδραση σε όλα όσα συμβαίνουν αποτελεί μονόδρομο. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε τα δεδομένα και να παραδώσουμε έναν καλύτερο πλανήτη στις επόμενες γενιές. Είναι καθήκον και χρέος μας!
Χαίρομαι πολύ που είμαι εδώ, που σας έχω απέναντι μου και μου δίνετε μια τεράστια ευκαιρία να εκφράσω τις ανησυχίες και τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Αλλά συνάμα νιώθω ότι εδώ και 3 λεπτά προσπαθώ να σας πείσω να δείτε την ουσία της ζωής. Να την δείτε μέσα από τα μάτια μου και να νιώσετε έστω για λίγο ευγνώμων και σεβασμό για το σπίτι μας.
Αλήθεια, ας πάψουμε να το θεωρούμε δεδομένο. Ας κατευνάσουμε τον εγωισμό μας και την υπέρμετρη αδηφαγία μας. Ας τα δούμε όλα πιο άπλα. Είναι πιο απλά. Χάσαμε το νόημα και δε θα μας δοθούν πολλές ευκαιρίες ακόμα!
Είμαι η Ραφαέλα Μιλτιάδους και τα τελευταία χρόνια δεν περπατώ, κυλώ! Κι αν μου δινόταν η ευκαιρία να έχω την παλιά μου ζωή πίσω για μία μέρα, θα έτρεχα χωρίς να διαμαρτύρομαι πως έχω κουραστεί, θα χοροπηδούσα και θα γελούσα δυνατά, θα χόρευα ασταμάτητα στα πιο ψηλά τακούνια μου και θα απολάμβανα να βουτώ τα πόδια μου στην άμμο!! Και το μόνο που εύχομαι είναι μια μέρα να μην λέμε: αν είχα τον πλανήτη μου πίσω για μέρα θα.. θα.. θα..
