Bu ikinci renkli filminde, Kenji Mizoguichi’nin favori görüntü yönetmeni Kazuo Miyagawa’yla çalışan Yasujiro Ozu, gelişen ustalığını geniş bir renk paletiyle kanıtladığı iyi düzenlenip yönetilmiş bir son dönem eseri ortaya koydu. Ozu’nun o yıllarda yönettiği bir dizi yeniden çevrimden biri olan bu film, "dalgalanan otlar" isimli gezici bir oyuncu grubunun maceralarına odaklanırken, diğer taraftan yönetmenin aile içi ve kuşaklararası etkileşime olan hayranlığını da gösterir. Ozu’nun 1934 tarihli daha komik ve dramatik filmi Dalgalanan Otların Hikayesine tezat teşkil edercesine, bu filmin sonbahara özgü, nostaljik ve felsefi bir havası vardır. Huzurlu kompozisyonlarıyla görüntünün ve sesin "damıtılmış" birlikteliği, filmin kalitesini gözler önüne serer.