De Negende symfonie van Beethoven wordt niet alleen beschouwd als het meesterwerk van de componist, maar ook als een van de grootste creaties uit de muziekgeschiedenis. In vorm en inhoud vertegenwoordigt het een denkbeeldige brug tussen de twee artistieke tijdperken van classicisme en romantiek: hoewel het vierdelige schema gebaseerd is op het traditionele Mozart-Haydn-model, was de opname van een vocale component in het slotdeel een echte innovatie in het symfonische genre van zijn werk Time. Het vierde deel van de Negende symfonie, waarin het orkest wordt begeleid door vier vijfstemmige solisten en een gemengd koor, is het echte hoogtepunt.