Justine spreekt niet. Ze communiceert door middel van kijken, gebaren en de lichaamstaal van haar bewegingen en interacties. Justine observeert de ritmes van haar dag en geeft een uniek portret van de ervaring van een levendige jonge vrouw die leeft met ernstige neurologische aandoeningen. Justine overleefde als kind een aangrijpende inzinking, maar haar medische toestand is niet het onderwerp van deze film, die in plaats daarvan een gevoel geeft van haar buitengewone leven en ervaring in het ritme van een gewone dag als ze 18 wordt. Justine's ouders bouwen teder nauwe familiebanden op om hun jongste dochter te onderhouden. Opmerkzaam en ontroerend vertellen ze over hun dochter en zus. Ondertussen brengen bezuinigingen op het Britse socialezekerheidsstelsel de zwaarbevochten prestaties van het gezin in gevaar en roepen vragen en angsten op voor haar toekomst.