Omdat hij een zelfmoordpoging ondernam, ging de deur van het asiel voor Paul dicht. Een verpleegster begeleidt hem, trekt hem volledig uit van zijn straatkleren, doet hem een ​​pyjama aan en wijst hem naar een bed. Paulus gaat daar liggen. De andere bewoners observeren hem, houden hem in de gaten, voelen hem: er is de dienstdoende mysticus en de gewelddadige, degene die alleen maar herhaalt 'zoals gewoonlijk', en degene die onvermoeibaar wacht op hetzelfde antwoord op de vraag die hij onvermoeibaar stelt .