Godard construeert een lyrische studie van het filmische en creatieve proces door het verhaal van zijn film Passion uit 1982 te deconstrueren. “Ik wilde het script niet schrijven”, zegt hij, “ik wilde het zien.” Godard plaatst zichzelf in een videomontageruimte voor een wit filmscherm dat voor hem de ‘beroemde blanco pagina van Mallarmé’ oproept en gebruikt video als schetsboek waarmee hij de film opnieuw kan vormgeven. Het resultaat is een filosofische, vaak humoristische bespiegeling over het verlangen en de arbeid die het conceptuele en beeldvormingsproces van de cinema bepalen.