11 augustus 2011 was een van de beste dagen van mijn leven: ik had een reis met mijn vader naar Locarno, waar ik Raya Martin ontmoette en interviewde, een regisseur die ik diep respecteer en bewonder – absoluut een van mijn helden. Mijn eerste idee was om de klassieke documentaire over het ‘auteurprofiel’ te maken (volledige interview met af en toe archiefbeelden), maar omdat ik zo’n inspirerend en opwindend gesprek met Raya had, besefte ik dat de ‘institutionele’ benadering veel te kil en te koud was. ongepast: waarom zou je een filmtheorie-essay niet presenteren alsof het een homevideo is? Per slot van rekening waren ik en mijn vader op vakantie... Zo paste ik in mijn kleine, amateuristische instantfilm Raya's 'autohystorische' (autohysterische?) methode zo naïef mogelijk toe, in de hoop een manifest naar voren te brengen voor een bioscoop leefde op je eigen huid.